Staccato; levensenergie brengt ons naar ons hart.
Als ik Staccato zeg, krijg ik meteen het gevoel dat de levensenergie in mij explodeert. Voor mij is staccato altijd een ritme geweest waar ik van genoot.
Het vloeiende ritmes verzacht me en laat me smelten met wie, wat en hoe ik ben. Heelijk en voedend zoveel opzichten. Staccato schiet daarentegen recht in mijn hart en opent het.
Staccato nodigt mij uit om overeind te komen, ruimte in te nemen, me te openen en van binnenuit te exploderen. Er gaat een plezier gepaard met die energie. Het is de stroom van levensenergie die mij wakker maakt en die mij naar voren laat stappen.
Niet zozeer de vreugde van ‘blije’ emoties, maar veel meer de vreugde van het leven zelf. De vreugde van het me verbonden voelen met mezelf en anderen.
Als die energie intenser wordt dan kan ik de behoefte voelen om mezelf te aarden, te gronden, om deze levensintensiteit te kúnnen bewegen. Ik voel mezelf in beide richtingen uitdijen. Naar beneden om verbinding te maken met de grond. Met mijn voeten op en in de grond stampen. En ophoog en opzij met een energie, die zich door mij heen wil uitdrukken. Hoe steviger ik me grond, hoe meer levensenergie kan ik door me heen laten bewegen.
Ik voel en begrijp dat staccato het ritme van het hart is. Ik voel de energie in mijn heupen ontbranden, van daaruit beweegt het omhoog naar het hart en naar buiten. Hier kunnen alle smaken van het hart voelbaar, zichtbaar en toegankelijk worden.
Ik vind het heerlijk om dat landschap samen met anderen te verkennen, omdat ik het beschouw als een viering van het leven zelf.
In alle lessen komt staccato aan bod, de ene les wat explicieter dan de andere.
Voor meer info over lessen kijk je hier
En regelmatig geef ik Heartbeat workshops, over het landschap van ons hart,
