Let’s get real and celebrate

Recent was ik bij een klein concert van Russil Paul, een Indiase mantra muzikant en leraar. Zijn verwijzing naar de mysterie van het leven raakte me.

Hij benoemde het ongeveer zo: We denken dat het leven goed is als alles soepel verloopt. Maar ontkennen we daarmee niet het diepe mysterie van het leven zelf.  De vraag die bij mij opkwam was: Wil je een soepel lopend leven of wil je het mysterie leven?

Mijn leven gaat over het leven van het mysterie, steeds voller en steeds dieper. De momenten dat ik dat vergeet, en dat zijn er talloze, verliest het leven haar glans.

De momenten dat ik weer perspectief heb op het grotere geheel ontspant alles in me en stroomt de inspiratie als vanzelf. Het leven wordt niet makkelijker van, maar wel echter en rijker. Lees daarover meer in mijn tekst over angst.

Ik vul niet in hoe de “kaarten” voor jou liggen. Dat is deel van het grote mysterie. Ik leef mijn puzzelstukje en jij het jouwe. We zijn uniek in onze eigen verlangens en betekenissen. Wat ik wel weet is dat echt zijn, authentiek zijn, de meesten van ons dichter bij onszelf, dichterbij de ander en dichterbij het mysterie brengt.

Je kent het vast, het fenomeen dat ik “stijve kaken-feestjes” noem.  Die feestjes waarop minstens de helft van de mensen hun getrainde vriendelijke gezicht opzet en volhoud dat toch echt alles goed gaat. De meeste mensen spelen op zo’n feestje een rol. Bijvoorbeeld de succesvolle, de ik-heb-geen-problemen, de … you name it. En deze stijven kaken nemen we vaak ongemerkt van elkaar over.

Ik ben een van die mensen die ter plekke vaak niet doorheeft hoe stijf mijn kaken zijn. Als ik thuiskom dan overvalt me vaak een leeg gevoel. Ik heb dan even nodig heb om dat gevoel thuis te brengen. Wat ik merk is dat de momenten dat ik tijd neem om dat lege, vaak verdrietige gevoel toe te laten; ik dan weer ontspan, mijn kaken ontspannen en ben direct weer dichter bij mezelf.

Dan is er vanzelf meer ruimte voor lichtheid. Ik ben echt, in ieder geval met mezelf, en dat maakt me zachter en ontspannener.

Ik voel me dankbaar dat ik geleerd heb om eerlijker te zijn met mezelf. En dansen is voor mij een belangrijke manier daartoe. In beweging hoef ik er niet over na te denken wat er is. Ik kan de energie bewegen, van dat wat er in me is. Soms is dat stijfheid, soms verdriet en ook heel vaak plezier en lichtheid.

Wat de dans mij steeds weer leert is dat alles blijf bewegen. Niets is blijvend, behalve aanwezigheid zelf. Dat is voor mij het mysterie van het leven.

Ik nodig je uit om de dans van het leven met me te vieren, in al zijn of haar verschillende vormen.

“Let’s get real and Celebrate! “